ร้อยสิบแปด

ฉันรู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติไปในตอนที่ก้าวเท้าเข้ามาในโถงทางเดิน

ความเงียบงันคือสิ่งที่ต้อนรับฉัน—ความเงียบที่ผิดธรรมชาติและสมบูรณ์แบบจนน่าขนลุก ไม่มีเสียงเตรียมอาหารเช้า ไม่มีเสียงส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อน ไม่มีเสียงพูดคุยของเหล่าญาติเจมส์ หรือเสียงหัวเราะแหลมสูงที่ฉันเริ่มจะหวาดผวาจากวิกตอเรีย หัว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ